Odrzuciwszy do tyłu złote loki, Iason przymknął oczy i oblizał mocno umalowane wargi. Z nieco nieobecnym uśmiechem ułożył się wygodniej na łóżku i gładząc dłonią ramię Selena, upijał co chwilę łyk wina. – Och, tego mi było trzeba po tym okropnym dniu – szepnął, pieszcząc nagimi palcami jego gorącą skórę. Przekręcił lekko głowę, by jeden… Czytaj dalej Indigo. Akt 1.
Halo halo, jest tu kto? Zauważyłam pewną cechę, która łączy wszystkie notki niebędące rozdziałami – w każdej się tłumaczymy. Dla zachowania tradycji tak będzie i tym razem!
Wysokie płomienie ogniska buchały aż na kilka metrów, a mimo to już kilkoro odważnych sidhe ot, tak po prostu przeskoczyło przez nie, wzbudzając przy tym głośne wiwaty i okrzyki. Za każdym takim razem Antoine wstrzymywał dech w piersi i zakrywał usta dłonią, mając wrażenie, że płomienie na dobre przylgną do rozwianych włosów i szat, obejmą… Czytaj dalej Amarantine II. Akt 37.
Wyglądając przez okno powozu, Miriell obserwował chylące się ku zachodowi słońce. Byli już tak blisko osady matki, że jej rosnąca radość i ekscytacja wydawały się mu niemal namacalne. Podczas podróży stale wspomniała swoje dzieciństwo i chociaż jej historie były ciekawe i najczęściej naprawdę zabawne, Miriell wyłączał się często. Miał tendencję do zupełnego zatracania się we… Czytaj dalej Amarantine II. Akt 36.
– Na twoim miejscu, bym ją przymierzyła – zauważyła z półuśmiechem Lateliel, a kiedy Finnian podniósł na nią pełne niezrozumienia spojrzenie, jakby chciał zapytać, co jest nie tak z trzymaną przez niego tuniką, roześmiała się ciepło. Podszedłszy do syna, odebrała od niego tunikę i przyłożyła ją do jego piersi. Z zadziornym uśmiechem zerknęła ku stojącemu… Czytaj dalej Amarantine II. Akt 35.
Dzie-eń dobry! Zgodnie z zapowiedzią smarujemy notkę. Po pierwsze naprawdę nam przykro z powodu tego przestoju na blogu i tego, że przerwa między rozdziałami tak strasznie rozciąga się w czasie. To jest jakiś dramat :< Po prostu dotarłyśmy w Amarantine do tego momentu, gdzie nie mamy już surówki, którą zazwyczaj poprawiałyśmy i wrzucałyśmy tak po… Czytaj dalej Jag żyć D:
Podróż zdawała się trwać bez końca. Dni były długie, a pogoda dopisywała, dlatego większość czasu spędzał w siodle, co jednak ciągle wydawało mu się niewystarczającym. Chciał być w domu już, natychmiast. Na myśl o wyczekiwanym spotkaniu z Antoine przechodziły go dreszcze i nie potrafił powstrzymać uśmiechu. Z każdą chwilą na szczęście był coraz bliżej. Z… Czytaj dalej Amarantine II. Akt 34.
